درسالهای مختلف مطالعه کردم.

کتاب و جزوه و یادداشت در حوزه خای مختلف توسعه فردی در برنامه روتین زندگی من بوده از برنامه ریزی زمان و قورباغه را بخور و داستان فیلمهای راز و مطالعه موارد ادیان مختلف تا شرکت در دوره های متفاوت و مختلف موفقیت.

ولی یک چیز مدتی هست که این مطالعات را متفاوت کرده و اون موضوع رفتن به درون هست. وقتی حافظ میگه تو خود حجاب خودی از میان برخیز من بسیار شنیدم و خواندم که این خود یعنی نفس… امیال مختلف… و اینها را حذف کردن و خفه کردن به نوعی

یک قانون هست و اون اینکه شما هر وقت در مقابل موضوعی گارد بگیری و بخوای باهاش مبارزه کنی اون موضوع قدرت بیشتری میگیره و به مرور قویتر هم میشه ولی خب هدف ما این بوده که کمرنگ بشه. من سالهای سال با این موضوع نفس و امیال را سعی کردم کنترل کنم و به نوعی مبارزه کردم.

بسیاری از کتابهای عرفانی که مطالعه میکردم هم به این موضوع اینکه چگونه این خود بودن را کنار بگذاریم اشاره نکرده اند. این موضوع را داشته باشیم تا مجدد به سراغش بیایم.

تو موضوع رهبری کسب و کار بسیار مطالعه کردم و کتاب خوندم… خیلی برام این موضوع رهبری از جنس ذهن منطقی جای سوال بود که یعنی چی؟ حتما مقاله های زیادی خوندین بابت تفاوت مدیر و رهبر! ولی خب این موضوع تا لمس نشه حسی به ادم منتقل نمیکنه.

سالهای مختلف کارمندهای زیادی زیر دست من تو شرکتهای مختلف کار کردند… و در خیلی از اونها من مدیر بودم و نه رهبر…

بعد رفتم دنبال مطالعه این موضوع رهبری

ولی متوجه شدم نه در حوزه توسعه فردی و نه در حوزه رهیری هیچ آموزشی وجود نداره…

با یک مفهوم به صورت سطحی سالهای مختلف کار کردم و تجربه داشتم به عنوان مدیتیشن. هذف از این مدیتیشن آرام کردن همان افکار و نفس و … بود برای من. ، به صورت روتین وار هم انجامش میدادم… البته این ذهن منطقی کلاه سر من گذاشته بود و بدون اینکه متوجه بشم من را مدتی سرگردان میکرد. نتیجه؟ ذهن و اون احساسات مختلف کم رنگ نشدن و البته که پر رنگ تر هم شدند.

احتمالا فیلم درون و بیرون یک و دو را دیده باشید. انیمیشن جذابی که به نمایش انواع احساسات میپردازه. ترس. استرس، غم، حسادت و …

من این احساسات را جوجو برای خودم نامگذاری کردم. پس میشه جوجو ترس، جوجو غم، جوجو پولکی، جوجو شادی و…موضوعی که وجود داره اینه که هر یک از این احساسات برای هدف خاصی در ما وجود دارند و همین ها هستند که ما را از دیگر موجودات متفاوت میکنند. هیمنها هستند م=که ما را نسبت به رباتها متفاوت میکنند چون اونها درکی از این احساسات ندارند.

متاسفانه آموزشهایی که به من داده شده بود توسط اساتید مختلف و برداشتهای اشتباهی که از کتابها و موضوعات آموزشی توسعه فردی داشتم این بود که این جوجوها بد هستن و ما نباید مثلا جوجو خشم داشته باشیم.خب چرا؟ این جوحو هم افریده شده وهدفی از اون هست… چرا باید جوجو خشم را بکشیم؟ چرا باید جوجو ترس را بکشیم؟ چرا باید جوجو پولکی را بکشیم؟

از وقتی که متوجه شدم این جوجوها هم جزوی از من هستند نگاه متفاوتی به اونها دارم و دریچه دیدم به اونها خیلی عوض شده و یک پذیرش خاصی دارم. و این از کجا آمد؟ از عشق به خود. از مدیتشینهای خاص تر. از ذهن آگاهی که درک کنم لجظه حالی هست و نه گذشته و آینده ای که نمیدونیم چه اتفاقی قراره برامون بیفاته و ۹۹ درصد مردم دارن از ای گذشته و آینده خوراک میگیرن و متاسفانه لحظه حال را فراموش کردند.

این جوجوها هم وظایفی دارند و طبق این وظایف دارن کار خودشون رو انجام میدن و مدیتیشن نقش اونها و اثرگذاری اونها در تصمیمها و زندگی روزمره را کمرنگ تر میکنه و البته که قرار نیست مبارزه ای صورت بگیره و همش میشه پذیرش

پذیرش این انسانی که هستیم ر این سن و سال و این قیافه و این همه جوجویی که داریم. پذیرش اتفاقهای خوب وبد زندگی و اینکه اون اتفاقهای بد هم همیشه هست و خواهد بود و قرار نیست باهاش مبارزه کنیم. این خوب وبد را جامعه تو ذهن ما کرده و هر روز هم بهش دامن میزنه

اگر فالور کم داری بده!

اگر تیپ فلان را نداری بده!

اگر به اون صورت حرف نمیزنی بده!

بد و خوبی که اصلا قرار نبوده باهاش زندگی کنیم ولی از سن مثلا ۶-۷ سالگی جامعه تو ذهن ما کرده که بد اینه وخوب اینه … و با همین ذهنیت هم بزرگ شدیم و مدرسه و دبیرستان و دانشگاه و ازدواج و کار و… وهی تلاش کردیم بد را نباشیم و نداشته باشیم و خوبی که اطرافیان برای ما تعیین کردند را دنبال کردیم… بدون اینکه اصلا خودمون هیچ برنامه ای داشته باشیم برنامه دیگران را ربات گونه اجرا کردیم. ولی میتشن و ذهن آکاهی این کمک را به ما میکنه که بد و خوب را از دید دیگری نگاه کنیم.

در آینده در خصوص این تجربه ها بیشتر خواهم نوشت… با یک بیت از مولوی تمام میکنم.

لامکانی که درو نور خداست

ماضی و مستقبل و حال از کجاست

ماضی و مستقبلش نسبت به تست

هر دو یک چیزند پنداری که دوست